Oświadczenie Komisji ds. Etyki przy Krajowym Biurze ds. Przeciwdziałania Narkomanii

z dnia 15 lutego 2014 r.

w sprawie zasad prowadzenia superwizji klinicznej dla terapeutów uzależnień

Komisja ds. Etyki 10 lutego br. przyjęła – po wprowadzeniu jej zdaniem niezbędnych zmian – Rekomendacje do prowadzenia superwizji klinicznej dla terapeutów uzależnień przygotowane przez zespół ekspertów powołany na prośbę Komisji przez Dyrektora Krajowego Biura ds. Przeciwdziałania Narkomanii.
W posiedzeniu Komisji udział wzięli przedstawiciele zespołu ekspertów, który tworzyli Anna Ciupa, Czesław Czabała, Małgorzata Kowalcze, Maria Król – Fijewska, Barbara Krzempek oraz  Celina Żendarska.
Komisja ds. Etyki informuje, że  zwróciła się do Dyrektora KBdsPN z prośbą o zorganizowanie spotkania superwizorów, podczas którego możliwe będzie omówienie Rekomendacji oraz zebranie opinii na ich temat.

Rekomendacje do prowadzenia superwizji klinicznej dla terapeutów uzależnień

Preambuła:
,,Podstawą superwizji jest relacja, którą cechuje zaufanie, dyskrecja, współpraca, oparte na przymierzu nauczanie (…) oraz empatia” D. Milne

1. Superwizja kliniczna powinna stanowić integralną część wykonywania zawodu terapeuty uzależnień. Jest ona prowadzona indywidualnie, w grupie lub w zespole terapeutycznym. Jej przedmiotem może być analiza:
a. relacji między pacjentem a terapeutą i jej wpływu na proces diagnozy i terapii,
b. etycznych aspektów oddziaływania terapeuty w relacji pomagania,
c. relacji superwizor – superwizowany,
d. procesów zachodzących w grupie terapeutycznej, relacji między terapeutą a grupą, a także relacji między pacjentami,
e. relacji w zespole terapeutycznym w kontekście ich wpływu na proces terapeutyczny.

2. Superwizję kliniczną terapeuty uzależnień powinna prowadzić osoba, która uzyskała rekomendację Krajowego Biura ds. Przeciwdziałania Narkomanii, Państwowej Agencji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych, Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego lub Polskiego Towarzystwa Psychologicznego.

3. Superwizor dba o jakość superwizji, między innymi poprzez doskonalenie zawodowe i superwizowanie prowadzonych przez siebie superwizji (korzystanie z tzw. superwizji superwizji).

4. Superwizor nie podejmuje się zadań przekraczających jego możliwości, a wykonywana przez niego praca powinna być zgodna ze standardami Kodeksu Etyki Terapeuty Uzależnień oraz zasadami etyki zawodowej.

5. Superwizor nie prowadzi superwizji, jeżeli okoliczności (prawne, służbowe, pokrewieństwo, powiązania emocjonalne) mogą istotnie obniżyć poziom wykonywanej pracy lub zakłócić bezstronność osądu zawodowego.

6. Superwizor nie prowadzi superwizji w warunkach bezpośredniej zależności służbowej. Nie powinien on być także członkiem tego samego zespołu terapeutycznego, co superwizowany.

7. Superwizor oddziela proces superwizowania od psychoterapii własnej superwizowanego. Superwizor może zasugerować superwizowanemu podjęcie własnej psychoterapii wskazując na te trudności superwizowanego, które mogą zakłócać jego relacje z pacjentem.

8. Superwizor nie prowadzi superwizji osób, które są lub były jego pacjentami.

9. Superwizor ma obowiązek zachowania w tajemnicy uzyskanych podczas superwizji informacji związanych z superwizowanym oraz jego klientem.

10. Superwizor zawiera kontrakt z uczestnikami superwizji obejmujący cel superwizji oraz zasady współpracy.

11. Superwizja zespołu terapeutycznego powinna być poprzedzona spotkaniem, podczas którego ustalane są zasady i organizacja superwizji.

12. W superwizji zespołu mogą uczestniczyć członkowie zespołu terapeutycznego niezależnie od pełnionych przez nich funkcji.